مارا زگرد این دشت عزمی است رو به دریا

پرکهنه شد تیمم اکنون وضو به دریا

کرکسب اعتبارات دوری ز بزم انس است

یک قطره چون گوهرنیست بی آبرو به دریا

شرم غنا چه مقدار بر فطرتم گران بود

کزیک عرق چوگوهررفتم فرو به دریا

بی ظرف همتی نیست درعشق غوطه خوردن

گرحرص تشنه کام است ترکن گلو به دریا

خفت کش خیالی باد سرت حبابی ست

تاکی حریف بودن با این کدو به دریا

علم و فنی که داری محو خیالش اولیست

کس نیست مردتحقیق بشکن سبوبه دریا

خلقی پی توهم تا ذات می رساند

ما نیز برده باشیم آبی ز جو به دریا

سرمایه خفت آنگه سودای خودنمایی

غیر ازتری چه دارد موج از نمو به دریا

بی جوهر یقینی از علم و فن چه حاصل

ماهی نمی توان شد ای کرده خو به دریا

سامان غیرت مرد از چشمه سار شرم است

آبی که درجبین نیست غافل مجوبه دریا

هرچند کس ندارد فهم زبان تسلیم

دست غریقی آخر چیزی بگو به دریا

بیدل تردد خلق محوکنار خود ماند

نگشود راه این سیل از هیچ سو به دریا